*"Çalınan Gökyüzleri"*  

Bir çocuğun hayali ne renktir bilir misiniz?  
Belki mavidir, tıpkı savaş bulutlarını yırtmak isteyen  
o minik avuçlar gibi.  
Belki de kırmızıdır,  
ama boya kalemlerindeki kırmızı değil –  
artık susturulmuş bir gülüşün kanıyla karışmış.  

Ne büyük hırsmış meğer,  
bir kum tanesini ele geçirmek uğruna,  
bir gezegeni yok etmek.  
Çünkü her öldürülen çocukla birlikte,  
dünyanın bütün güneşleri söner.  

*"Ne için?"* diye soruyorsunuz ya...  
İşte cevap:  
Bir haritada çizilen hayali sınırlar,  
Birilerinin "vatan" diye dayattığı çürümüş yalanlar,  
Ve toprağa karışan masum kanların üzerinde  
yükselen petrol kuleleri.  

Bir çocuğun bedeni kaç metrekare eder?  
"Stratejik nokta" denen o lanetli tepelerde?  

Onlar ki;  
daha "kin" nedir bilmeden öldüler,  
düşmanlığı bilecek kadar büyümediler.  
Sadece bir şeker için ağladılar,  
ama kurşunlarla susturuldular.  

Ve biz,  
ekran başında izlerken bu vahşeti,  
asıl yitirdiğimiz şeyin  
*insanlığımız* olduğunu unuttuk.  

Bir veri olarak kaydedildiler:  
"X sayıda sivil kayıp"  
Oysa her biri;  
- Bir annenin doğum sancısıydı,  
- Bir babanın gözyaşında saklıydı,  
- Bir dedenin ninnisinde büyüyordu.  

Şimdi?  
Sadece "zarar" raporlarında bir dipnot.  

*Ama dinle!*  
Toprak altından gelen bir şarkı var:  
"Unutma bizi..." diyen.  
Çünkü ölüler asıl,  
yaşayanlar unuttuğunda ölür.  

Bu yüzden haykırıyorum:  
Her bir ismi sayacağız!  
Her bir hayali yeniden kuracağız!  
Ta ki,  
bir çocuğun cesedi  
"politik kazanç" diye pazarlanmayana  kadar  
*susmayacağız!*  

_"Çalınan neydi?  
Bir gelecek mi?  
Hayır...  
Asıl çalınan,  
dünyanın bütün yarınlarıydı."_  

Birol Keskin