## Kaosun Perde Arkası: Tek Adam Rejimini Güçlendiren Adımlar ve "Yanılsama" Muhalefet ##

Türkiye’de iktidar, kendine tehdit olarak gördüğü toplumsal hareketleri ve siyasal direnci boğmak için sınır tanımıyor. Bugün yaratılan kaos ortamı yalnızca bir kriz değil; iktidarın kendini daha da pekiştirmek için uyguladığı sistematik bir strateji. Bu ortam, geçtiğimiz yerel seçimlerde bitmiş görünen tek adam iktidarının devamını sağlamak için bir fırsat olarak kullanılıyor. Fakat asıl trajedi, muhalefetin bu tabloya karşı hâlâ örgütlü ve kararlı bir duruş sergileyememesi. Kayyum atamalarından seçim güvenliğini zedeleyen hamlelere kadar atılan her adım, toplumu sindirirken muhalefeti etkisizleştiriyor ve halkın umutlarını kırıyor.

Seçimden sadece birkaç ay sonra, özellikle Kürt halkının yoğun olarak yaşadığı bölgelerde halkın oylarıyla seçilen belediye başkanlarının görevden alınıp yerlerine kayyum atanması, bu otoriterleşme sürecinin en açık göstergesi. Seçilmişlerin yerini merkezi otoritenin güdümündeki atanmış kayyumların alması, demokrasiye yapılmış ağır bir darbedir. Bu adımlar, yalnızca Kürt halkının değil, tüm ülkenin demokratik haklarına yönelik bir saldırı anlamına geliyor. Halkın iradesini hiçe sayan bu hamleler, iktidarın yalnızca kendi meşruiyetini tanıyan bir yönetim anlayışını benimsediğini gözler önüne seriyor.

Kayyum atamaları, Kürt halkının siyasal alandan dışlanmasına zemin hazırlıyor. İktidar, Kürt halkının siyasi temsilcilerini sistematik olarak devre dışı bırakırken, muhalefet partileri bu politikaya sessiz kalıyor ve dolaylı olarak onay veriyor. Gerçek bir muhalefet halkın iradesini savunmalı, demokrasi ve adalet taleplerini güçlü bir şekilde dile getirmelidir. Peki, sadece CHP değil, diğer muhalefet partileri ve örneğin DEM hareketi, halkın çıkarlarını savunmak için ne yapıyor?

Kürt halkının büyük oranda desteğini alan DEM, yüzde 12’lere varan bir oy potansiyeline sahip. Ancak bu hareket, gerçek bir muhalefet mi olacak, yoksa "mış gibi yapmaya" devam mı edecek? Bugün, Kürt halkının siyasal temsilcilerinin halkla bağlarını kuvvetlendiren bir mücadele sergilemesi gerekirken, kimi temsilcilerin kitle tabanından uzaklaştığı ve "statüko muhalefeti"ne dönüşme riskini taşıdığı görülüyor. DEM, iktidara karşı açık ve tavizsiz bir duruş sergilemezse, halkın umudu kırılacak, güveni kaybolacaktır.

Bu eleştiri sadece DEM ile sınırlı değil. CHP ve diğer muhalefet partileri de halkı gerçek bir değişim umuduna inandıracak, radikal bir duruş sergilemekten çekiniyor. Toplum baskı ve korku politikaları karşısında sindirilirken, bu sessizlik bir tür "yanılsama muhalefet" yaratıyor. İktidar, oyun kurallarını kendine göre yeniden yazarken, muhalefet sadece izleyici olmayı seçiyor. Bu, otoriter rejimi dolaylı olarak güçlendiriyor.

Oysa halkın gerçek taleplerini savunan, emekçilerin, kadınların, Kürtlerin ve gençlerin sesini duyuran bir muhalefete ihtiyaç var. Tek adam rejiminin, devletin ve toplumun her katmanını ele geçirme süreci kesintisiz devam ederken, "mış gibi" yapmanın vakti geçmiştir. Toplumsal adalet, eşitlik ve özgürlük mücadelelerini yükselten, kararlı bir sol muhalefet gereklidir. Sembolik muhalefet değil, iktidarın anti-demokratik adımlarına karşı tavizsiz bir duruş, sistemin baskı politikalarına meydan okuyan gerçek bir dayanışma ve direniş çizgisi şarttır.

Halkın umutlarını yeniden canlandıracak, sahici bir sol muhalefet hareketi yükselmedikçe, tek adam rejiminin toplum üzerindeki egemenliği daha da güçlenecektir. Bu süreçte, Kürt halkı başta olmak üzere tüm ezilen kesimlerin haklarını savunan bir duruş sergilemek, hem demokrasiye hem de geleceğe sahip çıkmak anlamına gelecektir.

Birol Keskin